Հայաստանը ռուսական մուրճի ու թուրքական սալի արանքում կամ հնչեցրեք Սարդարապատի զանգերը

Պատմական այս ժամանակահատվածում, երբ Ադրբեջանն ու Թուրքիան թշնամի են ու Ռուսաստանն էլ բարեկամ չէ, երբ ակնհայտ է, որ չենք կարող միայնակ դիմագրավել երկրին ու ժողովրդին սպառնացող գոյութենական սպառանալիքներին՝ բացի ԱՄՆ-ի հետ դաշնակցային (Major non-NATO Ally of the United States) հարաբերություններ հաստատելուց, ուրիշ ի"նչ այլընտրանք կա:

Մանկամիտ մտքեր չառաջարկել:

Ոմանք ասում են՝ եկեք բարկամանանք Թուրքիայի հետ: Բարեկամացեք: Ո՞նց եք բարեկամանալու, երբ Թուրքիան ՉԻ ՈՒԶՈՒՄ բարեկամանալ: Դա արդեն փորձել ենք և մեկից ավել անգամներ: Չի ստացվում ու չի ստացվի:

Մյուսներն ասում են՝ ռուսներին պետք է համոզել, որ կա պանթյուրքական-պանթուրանական վտանգ: ՀԱՄՈԶԵՔ: Ո՞նց եք համոզելու, երբ Ռուսաստանի համար Թուրքիան և Ադրբեջանը ներկայումս ոչ միայն խիստ կարևոր երկրներն են, այլև հույժ կարևոր ռազմավարական գործընկերներ և այդպիսիքը մնալու են դեռ երկար ժամանակ:

Ավելի խելոքներն ասում են՝ մենք Ամերիկային պետք չենք: Էդ ի՞նձ եք ասում: Իհարկե, այս վիճակում ու այս քաղաքականությամբ պետք չենք: Դե եկեք այնպիսի քաղաքականություն իրականացնենք, որ ԱՄՆ համար դառնանք անփոխարինելի մեր տարածաշրջանում: Ինչպես երկար տասնամյականեր Թուրքիան էր անփոխարինելի: Ինչպիսինը ներկայումս հավակնում է դառնալ Քրդստանը:

Առաջարկեք, այլընտրանք առաջարկեք: Միայն չասեք՝ մեր դուխով, մեր ազգային ոգով և նման բաներ: Դրանք բայրաքդարների ու սմերչների դեմ չեն գործում:

Ասում են՝ դժվար է ԱՄն-ին շահագրգռել Հայաստանով: Իհարկե դժվար է: Բա ուզու՞մ եք ամբողջ մի երկիր ու մի ողջ ժողովուրդ փրկելը հեշտ չինի: Իսկ ի՞նչ ենք արել և անում այդ ուղղությամբ, որ հիմա էլ ասում ենք դժվար է կամ հեշտ: Միգուցե, մի երկու տարի ազգովի, հետևողականորեն ջանքեր գործադրենք՝ նոր դատողություններ անենք:

Դուք մտածե՞լ եք՝ ի՞նչ ապագա ենք ունենալու, եթե նոր դաշնակից չենք գտնում շատ մոտ ապագայում: Մոռացեք Ռուսաստանի մասին: Նա այլևս դաշնակից չէ: Նա մեր թշնամու դաշնակիցն է: Եվ այդ ընտրությունը մերը չի եղել և չէ, այլ Ռուսաստանինը:

Այսօր աշխարում ՄԻ ԵՐԿԻՐ կա, որը ՌԱԶՄԱ-ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԿԱՐՈՂՈՒԹՅՈՒՆ ունի զսպելու Թուրքիային: Եվ դա ԱՄՆ է: Իսկ ունի՞ նա դա անելու քաղաքական կամք: Չգիտեմ: Հավանաբար՝ այո, հավանաբար՝ ոչ: Ուրեմն ռուսների հետ դաշնակցային ու թուրքերի հետ բարեկամական հարաբերությունների մասին խորիմաստ ու ապուշ մտքեր ասելու փոխարեն քաղաքական-դիվանագիտական ասպարեզում հետևողական աշխատել է պետք: Հատկապես, երբ ԱՄՆ-ում ներքին բավականին նպաստավոր պայմաններ են ստեղծվել դրա համար:

Հիմա գլխավոր հարցը. - Արդյոք ճի՞շտ է ԱՄՆ-ի հետ դաշնակացային հարաբերություններ հաստատելու մեր ձգտումը: Այստեղ ճշտի կամ սխալի հարց չկա, քանի որ դա ՄԻԱԿ հեռանկարն է: Այլապես, ինչպես նախորդ երեսուն տարում Հայաստանը մաշվեց, թուլացավ և հանգեց Արցախի կորստին, այնպես էլ հաջորդ երեսուն տարում, եթե ԱՐՄԱՏԱՊԵՍ ՉՓՈԽԵՆՔ մեր աշխարհընկալումն ու քաղաքակրթական կողմնորոշիչները, եղածն էլ ենք կորցնելու:

Մտածեք: Գոնե զույգ օրերին: