Լիահույս եմ, որ գոնե այժմ, ԲՈԼՈՐ իրապես ազգային, անկախական, ոչ օտարահպատակ ուժերն ու անհատները մի կողմ կդնեն բոլոր տասներորարդական հարցերը.

Թող-որ ես համարվեմ քաղաքականությունից ոչինչ չհասկացող, ռոմանտիկ ուտոպիաներով տարված մեկը, բայց պիտի ասեմ, որ ինքզինքը ազգային, անկախական դիրքավորող ԲՈԼՈՐ այն ուժերն ու անհատ գործիչները, ովքեր․

— կողմ են ապագաղութացման միջոցով ՀՀ ինքնիշխանության վերականգնման,

— քաղաքական, տնտեսական եւ գործակալական լյուստրացիայի,

— նախորդ եւ ներկա ռեժիմների իրավաքաղաքական գնահատականի,

— նոր սահմանադրության,

— 1921թ․ Մոսկվայի եւ Կարսի պայմանագրերի դատապարտման,

— 1918-1920թթ․ Հայաստանի Առաջին (եւ միակ) Հանրապետության իրավահաջորդության հռչակման

— ձեւով ժողովրդավարական եւ բովանդակությամբ ազգային, իրապես ազատ եւ ինքնիշխան Հայաստանի կերտման,

— եւ գուցե պակաս առանցքային եւ հրատապ, բայց ոչ պակաս կարեւոր մի շարք այլ օրակարգերին,

եթե էս օրհասական պահին էլ մի կողմ չդնեն իրենց ինչ-ինչ միջանձնային կամ մեթոդաբանական տարաձայնությունները, ոչ էական հարցերի շուրջ հակասություններն ու անձնական հավակնություններն ու չմիավորվեն մեր պետականությունը փրկելու գոյութենական վտանգի հաղթահարման գերկարեւոր եւ այս պահին գլխավոր օրակարգի շուրջ, ապա վախենամ՝ պատմությունը չների ոչ իրենց, ոչ էլ մեզ, որ չկարողացանք հանրային ճնշման միջոցով գոնե հասնել այդ միավորմանը։

Ավելի ճիշտ, թերեւս դժվար թե այլեւս պատմություն ունենանք։

Ինչպես V-րդ դարում Արշակունյաց թագավորության անկման օրերին, երբ ոչ միայն դավաճան նախարարների եւ օտար տերությունների քայքայիչ գործունեությունն ու հարձակումները, այլեւ մեծ չափով նաեւ հայրենասերի համարում ունեցող նախարարների գժտություններն ու յուրաքանչյուրի անձնական հավակնությունների պատճառով չմիաբանվելն ի վերջո բերեցին Մեծ Հայքի թագավորության անկմանն ու տրոհմանը։

Նմանապես եւ Բագրատունյաց թագավորությունն ու Անիի անկումը։ Ցավոք, մեր բազմահազարամյա պատմության մեջ նման դրվագները քիչ չեն։

Լիահույս եմ, որ գոնե այժմ, ԲՈԼՈՐ իրապես ազգային, անկախական, ոչ օտարահպատակ ուժերն ու անհատները մի կողմ կդնեն բոլոր տասներորարդական հարցերը, չեն շարունակի միմյանց հետ "մրցել", թե ով ավելի շատ անգամ կամ ավելի երկար ժամկետով է բանտ նստել կամ հալածվել իր քաղաքական գործունեության համար, ով քանի հոգի համակիր ունի, ում կուսակցությունն է ավելի հին, եւ նման, ըստ իս ոչ էական հարցեր, եւ վերջապես իրենց դիրքին եւ հանրային հեղինակությանը հարիր իմաստնությամբ ու խոհեմությամբ կդրսեւորվեն որպես ՊԵՏԱԿԱՆ ԱՅՐԵՐ՝ ոչ սոսկ քաղաքական գործիչներ։

Չերչիլի բնորոշման հանգույն, ով իրավամբ պնդում էր, որ քաղաքական գործիչներն աշխատում են հաջորդ ընտրությունների համար, իսկ ՊԵՏԱԿԱՆ գործիչները՝ հաջորդ սերունդների։

Հ․Գ․ Թող ներվի ինձ՝ հասարակ, շարքային հայ մարդուս, ՀՀ անկուսակցական քաղաքացուս, հանրային-քաղաքական որեւէ ճանաչում եւ հավակնություն չունեցող, բայց Հայաստանի ներկայիս բարդագույն իրավիճակով եւ սպասվելիք զարգացումներով խիստ մտահոգ մասնավոր անձիս՝ նման հորդոր-ուղերձի հրապարակային հղման հանդգնությունս բազմամյա եւ շատ բարդ ու ծանր ազգային-պետական-քաղաքական կենսագրություն կերտած, վաստակաշատ եւ հարգարժան գործիչներին, բայց հարցի գինը մեր մեր բոլորիս Հայրենիքի եւ որպես հետեւանք՝ հայ ազգի ԼԻՆԵԼԻՈՒԹՅՈՒՆՆ է, որը վեր է ամեն ինչից։