Բաց նամակ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացուն

Գիտե՛մ, շփոթված ես, չե՛ս հասկանում ինչ է կատարվում: Երեսուն տարի քեզ խաբել են, հույս են տվել, հետո նորից գողացել այդ հույսը: Քեզ խոսք են տվել պայծառ ապագա, բայց ստացել ես մռայլ իրականություն:

Գիտե՛մ, դու դեռևս մնացել ես 2020 թվականի Ջրականի կրակային անձրևների տակ, ու հոգեպես դեռ պատերազմից դուրս չես եկել , ինքդ չգիտակցելով դա:

Գիտե՛մ, կորուստների վիշտը և նոր պատերազմից վախերը քեզ խանգարում են կշռադատված գնահատել իրավիճակը և ճշմարիտ ելքեր փնտրել:

Գիտե՛մ, 100 տարի է` սկսած կարմիր զավթիչ իշխանություններից մինչև մերօրյա թավշա ադմինիստրացիա քեզ տարել են սխալ ճանապարհով, սպանել են քո մեջ ինքնիշխան պետություն ունենալուն ձգտող տեսակը, քեզ համոզել են, որ քո պետությունը ընդամենն այս 30 000 կմ² սովետական վարչական տարածքն է` համոզելով, որ ազատագրված Արցախը դուրս է քո ինքնիշխան տարածքից,  և նա պետք է անկախ լինի:

Նրանք դա արել են՝ նախապատրաստելով բոլորիս 2020 թվականի պատերազմին, որպեսզի Արցախը դարձնեն մանրադրամ Ռուսաստանի և Թուրքիայի կայսերական նկրտումների գոտում: Ամեն կերպ փորձել են սահմանափակել քո աշխարահայացքները` ռուս-թուրքական, իսկ եթե ավելի հստակ` Լենին-Քեմալ պայմանագրի տարրին համապատասխան` մտցնելով քեզ անըտրանքային ռուս-թուրքական երկընտրանքի մեջ:

Սիրելի ՀՀ քաղաքացի՛, սակայն ստիպված եմ քե՛զ էլ, ինչպես նաև ինձ մի փոքր կշտամբել: Այո՛, դու՛, ինչպես նաև ե՛ս և մե՛նք բոլորս հանդիսանում ենք հակապետական և հակահայ համակարգի զոհեր: Սակայն սիրելի հայերնակից, մենք այդպես էլ չկարողացանք գնալ գաղափարի հետևից, մենք 30 տարի գնացել ենք անձերի հետևից` նրանց կուռք ենք դարձնելով, նորից ու նորից հիասթափվել` կրկին կոտրելով անիվը սայլի իր սիրած փոսում:

Ժամանա՛կն է գնալ գաղափարի հետևից, ինչպես մենք դա արեցինք 1988 թվականին:

Ժամանա՛կն է գնալ ինքնիշխան Հայաստանի գաղափարի հետևից, Արցախը՝ Հայաստանին վերամիավորման երազանքի հետևից:

Ժամանա՛կն է գնալ դեպի մեր ազգային-պետական և իրավական ակունքներ, առաջին և միակ Հայաստանի Հանրապետության իրավական ակունքներ` մերժելով Լենին – Քեմալ ապօրինի պայմանագիրը և դուրս գալով ռուս-թուրքական մահացու ծուղակից:

Սիրելի քաղաքացի, այս օրերին Արցախը վերջնականորեն կորցնելու վտանգի առջև ենք կանգնած: Փաշինյանը մոտ ամիսներին վերջնականապես պատրաստվում է ճանաչել Արցախն Ադրբեջանի մաս:

Ի՞նչ ենք անելու մենք այդ գործընթացի դեմ, արդյոք մենք կարողանալո՞ւ ենք շրջել իրադարձությունների անիվը: Ո՞վ ենք լինելու մենք, եթե կորցնենք Արցախը: Ո՞նց ենք մեր երեխաների աչքերին նայելու, ո՞նց ենք այցելելու Եռաբլուր:

Բայց սա արդյո՞ք նշանակում է, որ հույս չկա:

Կա՞ն Հայաստանում տասնյակ հազարավոր մարդիկ, որոնց համար ինքնիշխանությունը և Արցախը հանդիսանում են արժեքներ, ովքեր հասկանում են, որ Հայաստանը հասավ այս օրին, քանզի 30 տարվա մեջ ավելի ու ավելի գաղութացավ և աշխարհում չունեցավ ոչ մի դաշնակից:

Այո՛, կա՛ն, վստահ եմ, որ կա՛ն: Եվ նրանք պետք է Ապրիլի 9-ին, ժ.15:00 գան Ազատության հրապարակ;

Գան, ոչ թէ իմ այս տեքստի համար, ոչ թե Բևեռի համար, ոչ էլ Ժիրայր Սեֆիլյանի կամ Վարուժան Ավետիսյանի կամ էլ Արա Պապյանի համար: Մարդիկ պետք է գան իրենց համար, իրենց երեխաների համար, վերջապես արժանապատվության համար, հայ մարդու արժանապատվության, որպեսզի աշխարհը տեսնի, որ Հայաստանում արժանապատիվ հանրություն կա, որը մերժում է գաղութային մտածելակերպը, որը չի ուզում դառնալ Թաթարստան, և արմատապես մերժում է թաթարստանացման քարոզիչներին և Արցախը համարում է Հայաստան և երբեք չի համակերպվի այս վիճակի հետ, երբե՛ք և երբե՛ք:

Պետք է գան` Նիկոլ Փաշինյանին հեռացնելու՛, ազգային ժամանակավոր կառավարություն ստեղծելու՛ և աղետալի վիճակից դուրս գալու համար։

Սիրելի քաղաքացի, ես հավատում եմ քո Նժդեհյան ոգուն, և վստահ եմ, որ քո մեջ դեռևս կա՛ 1988-ի ոգին: Հավատում եմ քո ուժին և կամքին` քանզի հենց դու էիր 44 օր դիմադրում թուրք–ռուսակական կազմակերպված ագրեսիային: Վստահ եմ, դու հասնելու ես քո երազանքին` ինքնիշխան Հայաստանին և Արցախի վերադարձին:

Մենք գնում ենք դեպի այդ երազանքը Ապրիլի 9-ին, ժ.15:00 Ազատության հրապարակից: Հուսով եմ, որ կտեսնեմ այնտեղ նաև քե՛զ, սիրելի քաղաքացի՛:

Շարքային քաղաքացի` Սամվել Ասլիկյան