Այստեղ ուզում ես գրկես ու ուժ տաս թշնամու դրոշից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա ապրող յուրաքանչյուր հայրենակցի, բայց հետո հասկանում ես, որ մի բան էլ իրենք են քեզ մխիթարում և սրբում արցունքոտված աչքերդ

Այստեղ միաձուլվում են հուզմունքն ու զայրույթը, այստեղ ուզում ես թևերիդ մեջ առնես ամեն մի քար ու թուփ և բաց չթողնես, այստեղ ուզում ես գրկես ու ուժ տաս թշնամու դրոշից ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա ապրող յուրաքանչյուր հայրենակցի, բայց հետո հասկանում ես, որ մի բան էլ իրենք են քեզ մխիթարում և սրբում արցունքոտված աչքերդ։

Մյուս կողմ ես թեքվում՝ լայն ժպիտով ու կայտառ աչքերով քեզ դիմավորում է 18֊ամյա զինծառայողը, ով թշնամուց ընդամենը 7 մետր հեռավորության վրա է կանգնած և շատ լավ գիտակցում է, որ առաջին իսկ հարվածի դեպքում կարող է զոհվել, քանի որ ինքն ունի ընդամենը մեկ ինքնաձիգ,իսկ դիմացը կանգնած թուրքը զինված է մինչև ատամները, բայց ինքը ժպտում է, ապրում է, սիրում է այն հողը, որի վրա կանգնած է ու իր հույսն այս դավաճան իշխանությունը չէ, այլ իր թիկունքը պահող գյուղացին, որ ինքնակազմակերպվել է ու գիշերը հերթափոխով կանգնում է՝ պաշտպանելու գյուղի սահմանները։

Այստեղ փոքրից մեծ գիտեն, որ թուրքը կարող է դիվերսիոն խմբերով գյուղեր մտնել, բայց չեն վախենում, չեն լքում, պատրաստվում են պաշտպանելու գյուղը, տունը, ընտանիքը, հայրենիքը։

Շնորհակալ ենք Սյունիքի մեր հայրենակիցներին մեզ սեր, ջերմություն և ուժ փոխանցելու համար: